"Sen o wolności"
Czy wolność istnieje?
Zapraszam Państwa na "spektakl".
Rozgrywa się akcja,
w której jednostka nie uważa się za część przyrody,
choć nie jest jeszcze mechanicznym robotem.
Całość nie pełni funkcji edukacyjno-informacyjnej
czy dekoracyjnej. Jest formą budującą świadomość rzeczywistości.
Czy zrozumienie mechanizmów rządzących światem pozwala na realizowanie swojego życia w sposób właściwy?
Dream of Freedom
Does freedom exist?
I should like to invite you to a "spectacle".
The story unfolds of an individual who feels no longer
to be a part of nature despite not being a mechanical robot yet.
The experience serves no educational, informative or decorative purpose.
It is a form engendering the awareness of reality.
Does understanding the clockwork of reality allow
for a proper way of living?
OPIS PROJEKTU - KONKRET
Plan zamknięcia całości w dwóch okręgach.
Jeden: oglądany od wewnątrz - w przypadku malarstwa - na planie więzienia Panoptikon.
(12 na 12 m.) Drugi: na planie krzyża greckiego oglądany od zewnątrz, z podziałem na 4 sektory na planie trójkąta. (6 na 6 m.)
Odbiorca – jako żywa część ekspozycji, bierze on udział w spektaklu poprzez samą swoją obecność. Wytwarza on ruch. Zapis wideo z balkonów w sali i możliwość oglądania całości wydarzenia z góry.
Elementy:
1. Teatr – RZECZYWISTOŚĆ – Odbiorca jest jednocześnie obiektem.
2. Malarstwo – ŚWIADOMOŚĆ – Panoptikon.
3. Czerń – biel – człowiek i jego wnętrze FIZYCZNOŚĆ (grafika tradycyjna– lightbox).
4. Fotografia – zapis rzeczywistości w jakiej funkcjonujemy WIZUALIZACJA W CZASIE.
5. Sfera obiektu – mechanizmy funkcjonowania MASOWOŚĆ.
Teatr dla mnie to rzeczywistość do końca nieuświadomiona – tak jak moje malarstwo.
Może i dlatego szukam miejsca dla swojej sztuki w teatrze. Jest to miejsce właściwe i jedyne dla moich obrazów. Tak widzę siebie, inscenizując pomieszczenia, w których rozgrywa się spektakl nawiązujący do Panopticonu -benthamowskiego projektu więzienia - gdzie bardzo ważną rolę odgrywa idea, że jeden ogląda wielu – co obecnie funkcjonuje w różnych formach wszędzie i każdego z nas dotyczy. Rzeczywistość bowiem nakłada nam maski i każe odgrywać różne role.
Jest to działanie atakujące przestrzeń bardzo intensywnym kolorem i swoim monumentalizmem. Dla przeciwwagi ogromnej formy malarstwa powstaje drugi okrąg, gdzie posługuję się czterema różnymi mediami – w ten sposób uzupełniam swoją wypowiedź zarówno pod kątem treści, jak i formy.
W grafikach i lightboxach wnikam w to czym jest człowiek od fizycznej strony: mózg, linie papilarne, oko. Przechodzę od tradycyjnej formy rysunku do współczesnych podświetlanych obiektów, które atakują nas z każdej strony. W fotografii za pomocą performatywnie wykonanego autoportretu szukam momentu wyciszenia przestrzeni – jest to przejście na Dworcu Śródmieście, gdzie ciągle ktoś chodzi. Kreuję tę przestrzeń swoją własną osobą
– przebieram się, odgrywam swój własny spektakl. Chcę zaznaczyć obecność poszczególnej jednostki, która zlewa się coraz bardziej w jedną masę. Tu więc dochodzimy do masowości, której nie akceptuję. Traktuję tu człowieka jako piłeczkę pingpongową, jedną z wielu, bez znaczenia.
PROJECT DESCRIPTION – CONCRETE
Plan for enclosing the whole experience in two circles.
One: viewed from inside – as pertains to painting
based on the Panopticon prison layout. (12 by 12 m.) Second: a Greek cross layout, viewed from the outside, divided into 4 sectors on a triangular
(6 by 6 m.)
The audience – a linving part of the exhibition, taking part in the spectacle by their very presence. Introduces movement. Video recording from the gallery, with the possibility of viewing the experience from above.
Elements:
1. Theatre – REALITY – The audience simultaneously is the object.
2. Painting – AWARENESS – Panopticon.
3. Black – white – the human and their being PHYSICALITY (traditional graphics – lightbox).
4. Photography – recording of the reality in which we exist VISUALISATION IN TIME.
5. Object sphere – the mechanic of existence POPULARITY.
For me, the theatre is a reality bordering on unawareness – just like my. This may be the reason for my placing of my art within the theatre, which is the right and the only place for my paintings. This is how I perceive myself whilst creating rooms that become a stage for a spectacle akin to the Panopticon – Bentham’s prison concept
– whose underlying idea is that of one watching the many – which today is ubiquitous in a multitude of forms and touches everyone. The reality itself imposes masks on our faces, forcing us to take on diverse parts.
This is an action attacking the space with a very intense colour as well as imposing nature. To counterbalance the giant form of the painting a second circle is created, employing four different media; this is a way for me to complete my statement as pertains to both content, as well as form.
My images and lightboxes let me explore the physicality of human condition: the brain, fingerprints, the eye. I move from the traditional form of the drawing to modern lighted objects which swarm us from every direction. In my photography, realised as a performative self-portrait I look for the moment of silencing the space – it shows the underground passage at the Warsaw City Station (Dworzec Śródmieście), where people are present at all times. I create this space by means of my person – I change clothes, playing my own spectacle. I mark the presence of a particular individual, which merges increasingly with the anonymous masses. This takes us to the idea of popularity which I have mentioned at the beginning and which I detest. I consider the human being to be a table tennis ball here, one of many, completely irrelevant.